Mededelingen van het Cyriel Buysse Genootschap 1. Hoeveel juist, weet ik niet. Laten we onze aandacht even op uw grootmoeder, Romanie Van Pamel, richten. Heeft jouw moeder, Helena Poelvoorde, je ooit iets verteld over wat haar moeder als jong meisje in het kasteel zou overkomen zijn? Mijn moeder, Helena Poelvoorde, (o. Kanegem) heeft me wel verteld dat ze van haar meter, Elodie Van Pamel, de oudere, ongetrouwde zuster van Romanie, wist dat Romanie getrouwd was . Of het kind door de zoon van de baron was verwekt, zoals C. Buysse schreef, of door grootvader Alfons Poelvoorde, daarover heeft ze me persoonlijk nooit iets gezegd. Romanie Van Pamel was geboren op 2. De gebeurtenissen in het toneelstuk spelen zich af op het eind van de vorige eeuw. Mijn grootmoeder was toen een jong meisje van vooraan in de twintig. Ze kan dus de Romanie geweest zijn, die Buysse heeft ge. Ik geloof dat toch. Wanneer ik haar vraag wie de zoon van de kasteelheer zou kunnen zijn die Romanie Van Pamel in verwachting gebracht heeft, moet ze me het antwoord schuldig blijven. Ze is niet vertrouwd met de namen van de kasteelheren en hun familieleden, die in de loop van de 1. Poeke zwaaiden. Daarom trachtte ik zelf na te gaan welke zoon van welke kasteelheer C. Buysse in zijn toneelstuk mogelijks op het oog had. Helena Poelvoorde werd op 1. Kanegem geboren. Het kind van Romanie moet dus in de lente van 1. Haar moeder had haar eigen leven gegeven voor haar. Elisabete Arcolino Comparini werd zwanger van haar 3de kind in het begin van. Het eerste eigen concert werd op 29 januari 1949 gegeven in caf. Maar ook in die tijd werd er soms gemopperd dat men het te saai. De onderzoekscommissie stelde in haar rapportage dat het. Nederlander is het kind van een vader of moeder die ten tijde van de geboorte van het kind zijn of haar hoofdverblijf. Het werd in 1989 opnieuw in het Nederlands vertaald door Frans van de Bilt onder de titel . Ik denk dat ze het systeem in de loop van de tijd steeds hebben. Detective' van het boek van Erich K In 1875 werd het Heidens Kerkje, dat op de plek van de huidige begraafplaats stond. Daarom werd er opdracht gegeven om het pad op te breken. De afwas gebeurde daar in het donker want toen ik in 1949 naar Lotenhulle verhuisde, was dat straatje. De dokter raadde aan het kind van de moeder weg te nemen. De enige jonge baronszoon van Poeke die op dat moment in aanmerking kan komen, is Ren. Het is weinig waarschijnlijk dat hij de verwekker van het kind van Romanie van Pamel zou zijn. Hij was uitgesproken katholiek en had weinig contact met de plaatselijke bevolking(6). Oorlogsliefdekind - Het zou zo maar kunnen dat daar een kind van me rondloopt.. Toen ik medio 1. 94. Tjililitan, bij Jakarta, leerde ik daar een meisje kennen. Anita of Wanita heette ze. Twee maanden maar duurde onze verhouding. Maar het was heel heftig. Ik was nog net 1. Nederland naar Nederlands- Indie vertrok. Als militair wel te verstaan! Ik had me met al mijn bravoure gewoon als oorlogsvrijwilliger aangemeld bij de Schiekade in Rotterdam. Ik had verkering gehad met een meisje en die had het uitgemaakt. En dan ga je denken: . Nou, ik ga maar eens weg.’ Ze hebben per ongeluk helemaal vergeten naar mijn geboortedatum te kijken. En zo werd ik Jan Soldaat. Ik ben in 1. 94. 6 aangekomen in Indie. Ik werd ingezet als chauffeur van het 2. A. A. T. Het was eerst bij 2. R. I., daarna bij 2. R. I., en tenslotte bij het 2. A. A. T.: de Aan- en Afvoer Troepen. Op het laatst ben ik gestationeerd geweest in Batavia als chauffeur van foerage naar de buitenposten. Het zou dan zijn dat Julie in haar kinderen haar. Het werd een emotionele ruilhandel van geven en nemen met Julie. Dat deed ik helemaal alleen. Geweer voor in de wagen, en rijen maar. Dan bleef ik overnachten in de buitenpost, en de volgende dag weer terug. Vanuit Batavia ben ik een tijdje gedetacheerd geweest bij een nieuw aan te leggen militair vliegveld in Batavia, Tjililitan heette die plek. Dat werk werd uitgevoerd door Chinese onderaannemers. Het is nu een burgervliegveld, maar was toen dus een militair geheel. Daar waren hele kleine huisjes aan elkaar gebouwd. Ik sliep daar met een maat van me, ook een chauffeur die gedetacheerd was voor die klus. En in het huisje naast ons woonden twee meisjes. Eentje was volbloed Indonesisch, Javaans. Ik noemde haar Anita, maar later dacht ik, misschien was dat helemaal niet haar naam, maar komt het van Wanita, wat . Maar goed, met haar, Anita of Wanita, heb ik een verhouding gehad. Dat was in 1. 94. Ik was nog jong, net 2. De relatie was heel heftig. Het heeft ongeveer 6 weken geduurd, in de maanden juli en augustus 1. Zijzelf kwam oorspronkelijk uit Yogjakarta. Ze was getrouwd met een Ambonees. Hij was een KNIL- ler, deed mee aan militaire patrouilles. Daarom zat zij ook in dat huisje naast ons: die waren onderdeel van de kazerne. Die mannen waren vaak op patrouille en bleven dan een tijdje weg, en hun vrouwen bleven dan achter in de hutjes. Ik had rijopdrachten voor die Chinezen. Ik reed met een Studebaker vrachtwagen. En die meisjes zaten in het hutje naast ons ook op hun waranda. En zo kwam van het een het ander. Ik nam haar wel eens mee in de Studebaker. Dan bezochten we onderweg haar moeder, die woonde in een kampong bij Tandjung Priok. Of we bezochten andere mensen die zij kende. Op een gegeven moment kreeg ik het toch een beetje benauwd. Ik dacht: straks komt die kerel van haar toch verhaal halen. Ik vroeg bij mijn commandant overplaatsing aan. En die kreeg ik ook, ik kwam te werken aan de Salakweg, dat was heel ergens anders in Batavia. Dat meisje is daar nooit naartoe gekomen. Misschien wist ze helemaal niet eens waar ik zat. Ik denk eigenlijk achteraf dat ik wel een beetje in bescherming ben genomen door mijn commandant. Ik heb ook geen afscheid van haar genomen, heb niet gezegd dat ik wegging. Ik ben gewoon met de stille trom vertrokken. En een paar maanden later al vertrokken we voorgoed naar Nederland. Ik heb daarna met een Indische vrouw een relatie gehad, 1. Zij had vijf kinderen voordat ik haar ontmoette, en dat zijn mijn pleegkinderen geworden. Inmiddels is die relatie al weer een tijd over. En nu, ik ben 7. 9 jaar en dan denk je veel terug aan vroeger. En toen zag ik jullie documentaire op televisie, een paar dagen geleden, en blijkbaar is het heel vaak gebeurd dat militairen iets hadden met een van de meisjes daar. En nu zit te denken: zou ik in Indie een kind hebben achtergelaten? Onze relatie mag dan kort geduurd hebben, krap twee maanden, maar het is wel heel heftig geweest. Dus ja, ik heb eigenlijk wel het gevoel dat ik iets heb rondlopen daar. Dat zou zo maar kunnen. Misschien dat er zelfs wel kleinkinderen van me rondlopen. Daarom heb ik dit verhaal verteld. Misschien herkent iemand van daar de situatie die ik beschreven heb, en is die daaruit geboren. Ik ben er toch ook wel nieuwsgierig naar. H. R., 7. 9 jaar. Herkent u zich in dit verhaal, heeft u zelf ook een kind moeten achterlaten in Indonesi? Of kent u iemand die op zoek is naar zijn kind, zijn of haar vader, halfbroer of halfzus, of deze heeft gevonden? Laat het ons weten! Naam en adres van H.
0 Comments
Leave a Reply. |
AuthorWrite something about yourself. No need to be fancy, just an overview. Archives
December 2016
Categories |